Muzungu w habicie

Nadejście afrykańskiej nocy jest niezapomnianym przeżyciem

Muzungu w habicie

Można nie lubić internetu, poczty elektronicznej, telefonów komórkowych i innych "cudów" techniki, ale to dzięki takim właśnie urządzeniom mamy, właściwie na bieżąco, kontakt z osobami oddalonymi o setki lub tysiące kilometrów. Gdy o. Bogusław (sądzę, że zna go wielu mieszkańców Przemyśla) rozpoczynał jesienią 2001 roku misyjną pracę w sercu ugandyjskiego buszu, nie miał domu, bieżącej wody ani elektryczności. Miał za to Internet i właśnie za jego pośrednictwem przesłał mi pierwszy list. Od tamtej pory w misyjnej osadzie dużo się zmieniło, ale listy o. Bogusława nadal przybliżają mi Afrykę - jeden z najbardziej tajemniczych kontynentów.

Z listów o. Bogusława

"Nadejście afrykańskiej nocy jest niezapomnianym przeżyciem. Nie ma nic bardziej relaksującego niż wypoczywać przy ognisku, na płóciennych krzesełkach, popijając drinki i paląc tytoń, gdy niebo zmienia barwę na ciemnoniebieską, a gwiazdy stają się widoczne tak ostro, jak zdarza się tylko w Afryce..." (Bartle Bull, Safari, 1988) - Piszę tak, bo na dniach wybieram się do Kenii i może uda mi się zahaczyć o Masai-Mara. Można tam zobaczyć niezliczone ilości zwierząt takich jak lwy, słonie i żyrafy, a nade wszystko, coroczną migrację antylop gnu, która jest jednym z największych spektakli przyrody na ziemi. Około 2 mln tych zwierząt wędruje każdego roku na północ do Masai-Mara w poszukiwaniu świeżej trawy.

Muzungu na boisku

Mam teraz trochę kłopotów z nogą i będę musiał operować kolano, bo poszły mi wiązadła krzyżowe, a było to tak. 31 sierpnia zawiozłem młodzież na sportowe rozgrywki diecezjalne do Kasaali. Ubrałem sportowy strój i wyszedłem na boisko jako jedyny Muzungu (to afrykańskie określenie białego człowieka). Podczas pierwszego meczu z parafią Kasana otrzymałem doskonałe podanie i znalazłem się sam na sam z bramkarzem. Ale w momencie kiedy złożyłem się do silnego strzału, moja lewa noga wpadła w nierówności boiskowe i obciążona zamachem, boleśnie skręciła się w kolanie. Usłyszałem trzask, a potem zamiast braw, w atmosferze śmiechu - jak to Muzungu zmarnował 100-procentową sytuację - z grymasem na twarzy doczołgałem się za linię boiska. I tak oto nie udało mi się zostać bohaterem diecezji.

Wszyscy są tu biedni

W sobotę, 28 września, jeździłem po buszu. Mieszkający tam ludzie są niezwykle gościnni i hojni. Zbieraliśmy dary na zorganizowanie dnia młodzieży w naszej parafii. Hojnie obdarowali nas kurami, słodkimi ziemniakami, lumonde muzungu, kasawa, cytrusami, ananasami i różnymi gatunkami bananów. Z bananów wyrabiają też piwo.
W sobotę po południu jest czas na odpoczynek, spotkania rodzinne i sąsiedzkie. Rodziny mają dużo dzieci - ponad 10 każda. Wszyscy są tu biedni w rozumieniu europejskim, ale ile razy patrzę na dzieci w buszu, to widzę w ich oczach radość, a czasem strach i zażenowanie na widok białego człowieka.

W Ugandzie jesteśmy ponad rok

W Niedzielę Misyjną, która w tym roku przypadła na 20 października, obchodziłem 36. urodziny, a równo 7 lat temu napisałem prośbę o wyjazd na misje. Ta zbieżność dat skłania mnie do napisania kilku aktualnych zdań o naszej misji w Kakooge.

Mieszkamy już we własnym domu, który wybudowaliśmy z dotacji kurii generalnej. Mamy zimną wodę i prąd z paneli słonecznych. Powoli wchodzimy w pracę duszpasterską. W języku angielskim dogadujemy się w zasadniczych sprawach, jednak prosta ludność w buszu używa języka luganda. Ten sprawia nam jeszcze wiele kłopotów.

W uroczystość św. Judy Tadeusza, patrona parafii (27 października), będzie konsekracja naszego kościoła przez biskupa dr. Cypriana Kizito Lwanga. Prawdopodobnie w ten dzień biskup oficjalnie przekaże nam parafię w Kakooge. Liczy ok. 4 tys. katolików. Planując przyszłość, myślimy m.in. o budowie ośrodka zdrowia i budynku parafialnego. Najtrudniejsze będzie jednak budowanie żywego Kościoła...

opr. (R)